Podczas jazdy na nartach widać nie tylko biały śnieg, ale także takie kolory jak czerwony, niebieski, czarny, a czasem nawet diamenty. Dzieje się tak, ponieważ każdy teren narciarski na świecie oznacza trudność tras za pomocą określonych kolorów lub symboli w oznaczeniach stoków. Co te symbole szczegółowo oznaczają, jak bardzo różnią się od siebie w zależności od kraju i dlaczego nie pokazują one jedynie trudności stoku, wyjaśniamy poniżej.
Diamenty i kolory: Jak rozpoznać trudność tras zjazdowych
Pierwszą orientację na terenie narciarskim zapewniają systemy prowadzenia tras narciarskich. Pokazują one ogólny przegląd tras zjazdowych, wyciągów i ścieżek łączących w ośrodku narciarskim, jak również informacje o rezerwatach przyrody i terenach zamkniętych. Te systemy prowadzenia są tak zaprojektowane, aby od samego początku zapewnić miłośnikom sportów zimowych jasną orientację w terenie narciarskim.
Na rozległych terenach narciarskich stoki mają czasem własne numery lub nazwy. Zwłaszcza gdy istnieje wiele tras z wieloma połączeniami, pomaga to miłośnikom sportów zimowych pozostać na właściwym stoku.
Ponadto poszczególne trasy są klasyfikowane według stopnia trudności. W Europie stoki są podzielone na kategorie według stopnia trudności za pomocą systemu kolorystycznego. W większości krajów alpejskich obowiązuje następujący system kolorów: niebieski, czerwony i czarny.
Niebieskie trasy zjazdowe
Niebieskie stoki są łatwe, przeznaczone dla początkujących i mają maksymalne nachylenie 25%. Są one również idealne dla osób zaczynających jazdę na nowo lub do wypróbowania lub udoskonalenia nowych technik.
Czerwone trasy zjazdowe
Czerwone stoki są strome i węższe w porównaniu z niebieskimi. Są one odpowiednie dla doświadczonych początkujących i mają maksymalne nachylenie 40%. Doświadczeni narciarze używają również czerwonych stoków, aby przygotować się do trudniejszych, czarnych tras lub ze względu na większe nachylenie, do ćwiczenia techniki carvingu.
Czarne trasy zjazdowe
Stoki te uważane są za trudne i przeznaczone są dla zaawansowanych miłośników sportów zimowych. Ponieważ nie ma regulacji nachylenia czarnych stoków, mogą one być od bardzo stromych do ekstremalnie stromych. Zaleca się, aby czarne stoki były wykorzystywane tylko przez narciarzy, którzy opanowali krótki zakręt. Ponadto, ci, którzy mieli problemy na czerwonych stokach, powinni raczej unikać czarnych stoków.
Poza kolorowymi oznaczeniami, granice stoków są zwykle oznaczone kijami. Mogą one mieć jaskrawe kolory sygnalizujące lub ten sam kolor co poziom trudności tras.
Specyfika europejska
System kolorów obowiązuje w całym regionie alpejskim, ale w niektórych krajach istnieją pewne szczególne cechy. We Francji, na przykład, istnieją cztery kolory: zielony, niebieski, czerwony i czarny. Zielone stoki są dla początkujących, niebieskie są uważane za średnio trudne, czerwone za trudne, a czarne za bardzo trudne.
Kraje skandynawskie i Hiszpania również używają zielonych oznaczeń kolorystycznych. Tutaj jednak zielony stok oznacza początkujących i ćwiczących. Zielone stoki mają maksymalne nachylenie 16%, niebieskie 27%, a czerwone mogą mieć nachylenie do 47%. Aby jeszcze bardziej odróżnić trudne czarne stoki od bardziej ekstremalnych, w tych krajach stosuje się podwójny czarny diament dla stoków o ekstremalnym nachyleniu.
Szlaki narciarskie i poza trasami
Trasy narciarskie oznaczone kolorami są regularnie kontrolowane, przygotowywane i chronione przed lawinami. Regularnie oznacza, że nawet wieczorem jest jeszcze przeprowadzana kontrola na stokach. Więc jeśli z jakiegoś powodu zostaniesz sam leżąc na trasie, możesz być pewien, że na oznaczonych stokach pomoc nadal nadejdzie.
Inaczej jest na szlakach narciarskich. W większości krajów są one oznaczone jako „szlaki narciarskie” na kolorowych tablicach (zazwyczaj żółtych lub pomarańczowych). Na mapach są one oznaczone jako linia kropkowana. Są one sprawdzane, ale niezbyt regularnie. Nie są one również przygotowywane przez ratraki. Wyjątkiem jest tutaj Francja, ponieważ szlaki narciarskie znajdują się wśród oficjalnie kontrolowanych obszarów.
Poza tym znajduje się tu również wolny teren narciarski, nazywany terenem pozatrasowym, a czasem także terenami pokrytymi głębokim śniegiem. Tutaj nie ma ani kontroli, ani oznaczeń tras narciarskich. W związku z tym, tylko bardzo doświadczeni narciarze powinni wyjeżdżać na długie wyprawy poza stokiem. Należy zauważyć, że w Europie wszystko, co znajduje się poza oznaczonym stokiem, jest uznawane za obszar wolnego narciarstwa. W pewnych okolicznościach może to być nawet ścieżka od jednej oznakowanej trasy do następnej.
Japonia
W Japonii, w miarę możliwości, stosuje się europejski kod kolorów. Zielony oznacza łatwe stoki, czerwony średnie trudności, a czarny trudne. Większość stoków w Japonii jest oznaczona na czerwono.
Ameryka Północna
Północnoamerykański system znakowania jest również nazywany „Systemem Disneya”, ponieważ został on zaprojektowany przez Walta Disneya. Disney przeprowadził ankiety wśród miłośników sportów zimowych, aby dowiedzieć się, jakie kolory i symbole kojarzyły się z jakim poziomem trudności. W rezultacie powstał system północnoamerykański:
- Zielone koło: najłatwiejsze zbocza.
- Niebieski kwadrat: stoki o średnim stopniu trudności
- Czarny diament: trudne stoki
- Podwójny czarny diament: bardzo trudne stoki
- Potrójny czarny diament: ekstremalnie trudne stoki
Należy zauważyć, że w przeciwieństwie do obszaru europejskiego, symbole te nie oznaczają szczególnego nachylenia. Są one oznaczone zawsze w stosunku do siebie na danym terenie narciarskim. Niebieski kwadrat w Montanie może więc mieć zupełnie inny stopień trudności niż niebieski kwadrat w Kolorado.
W Ameryce Północnej nie ma rozróżnienia między oznakowanymi trasami zjazdowymi a terenami narciarskimi. Zagrożenie lawinowe jest uważane za ryzyko, które narciarze muszą zaakceptować wszędzie. Jednak nie wszystkie stoki są przygotowane w ten sam sposób. Nawet w Ameryce Północnej przygotowane stoki są w większości chronione przed lawinami. Trasy narciarskie i poza trasami podzielone są na frontcountry, slackcountry, sidecountry i backcountry. Trasy frontcountry znajdują się w pobliżu terenów narciarskich i można do nich dotrzeć za pomocą wyciągów, natomiast do odległych tras backcountry można dotrzeć tylko na własną rękę.
Nowa Zelandia
Nowa Zelandia zaadaptowała mieszankę systemów północnoamerykańskich i europejskich. Zielony oznacza łatwe stoki, ale w porównaniu z północnoamerykańskimi zielonymi kręgami są one zazwyczaj trudniejsze. Niebieski oznacza nachylenie o średnim stopniu trudności, czarny – trudne. Ponadto, są to trasy podwójnie czarne i potrójnie czarne, z których każda reprezentuje bardzo trudne i ekstremalnie trudne stoki.
Podsumowanie
Oznakowanie tras w ośrodkach narciarskich jest ważne dla miłośników sportów zimowych, aby określić stopień trudności stoku. Jednakże międzynarodowe kody nie są jednolite i dlatego powinny być zawsze sprawdzane z wyprzedzeniem.
Co więcej, nie powinny być one rozumiane jako kategorie bezwzględne: Decydujące znaczenie dla trudności trasy narciarskiej mają również własne umiejętności, forma dnia i warunki zewnętrzne. Jeśli istnieje jakakolwiek niepewność, to lepiej wybrać łatwiejszą trasę, niż ryzykować wypadek. To najbezpieczniejszy sposób na jazdę na nartach, zarówno dla siebie, jak i dla wszystkich innych. Ale oznaczenia tras narciarskich to nie wszystko! Oprócz oznakowania tras narciarskich, miłośnicy sportów zimowych muszą potrafić prawidłowo ocenić stopień trudności i niektóre czynniki zewnętrzne, takie jak pogoda, dla własnego bezpieczeństwa.
Najczęściej zadawane pytania dotyczące oznakowania tras narciarskich i stopni trudności
Dlaczego stoki narciarskie są oznaczone?
Trasy zjazdowe są oznaczone w celu uwidocznienia poziomu trudności. W Europie kolorowe oznaczenia zielone i niebieskie oznaczają łatwe stoki, czerwone – trasy średniej trudności, a czarne – trudne.
Co to jest system prowadzenia tras narciarskich?
Systemy prowadzenia tras to mapy poglądowe całego terenu narciarskiego z szeroką rozpiętością informacji o trasach zjazdowych, trasach łączących, wyciągach narciarskich, a także o obszarach ochrony przyrody i obszarach o ograniczonym dostępie. Oprócz oznakowania tras narciarskich, oferują one narciarzom wstępną informację na temat całego terenu narciarskiego.
Czy oznaczenia tras narciarskich są takie same na całym świecie?
Nie! Oznaczenia różnią się w obszarze europejskim. Francja, Hiszpania i kraje skandynawskie mają nieco inne oznaczenia w porównaniu z innymi krajami alpejskimi. Japonia w dużej mierze podąża za systemem europejskim. Ameryka Północna i Nowa Zelandia mają swoje własne systemy znakowania. Dlatego ważne jest, aby dowiedzieć się o tych systemach z wyprzedzeniem.
Dlaczego czarne trasy mogą być szczególnie mylące?
W przypadku czarnych tras narciarskich, w odróżnieniu od tras niebieskich i czarnych, nie ma przepisów dotyczących maksymalnego nachylenia. Oznacza to, że w zależności od terenu narciarskiego, czarne stoki mogą mieć różną stromość, a zatem czasami mogą być trudniejsze niż oczekiwano. Zaleca się, aby tylko ci narciarze, którzy potrafią opanować krótkie zakręty, jeździli na czarnych stokach. Zasada jest taka: jeśli osiągniesz swoje granice na czerwonych stokach, powinieneś unikać czarnych stoków.
Czy wystarczy zwrócić uwagę na samo oznakowanie?
Nie! Oznaczenia zapewniają wstępną orientację, ale czynniki takie jak pogoda i warunki widoczności oraz własne możliwości również wpływają na to, jak trudny lub łatwy jest zjazd.
